Page 10 - หนังสือรวมบทความ 2566

4 ๔

บทน า

ในยุคโลกาภิวัตน์ได้นํามาซึ่งการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วทั้งจากสภาพแวดล้อมภายนอกประเทศและ

ิ
ภายในประเทศ จึงจําเป็นที่จะต้องมีความพร้อมในการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้พการ
มีความต้องการที่จะดําเนินชีวิตในสังคมได้อย่างมีประสิทธิภาพแม้จะมีข้อจํากัดในการปฏิบัติกิจกรรม
ิ
ุ
ในชีวิตประจําวันและความบกพร่องทางร่างกายที่ทําให้เกิดอปสรรคในด้านต่าง ๆ แต่หากผู้พการได้รับ
ึ่
การส่งเสริมและความช่วยเหลือให้สามารถพงตนเอง มีสวัสดิการ ความมั่นคงในชีวิต สามารถดํารงชีวิตได้
ิ
อย่างอสระ มีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ และความเสมอภาคเฉกเช่นเดียวกับบุคคลทั่วไป มีกิจกรรมร่วม
ิ
ทางสังคมอย่างเต็มที่และมีประสิทธิภาพภายใต้สภาพแวดล้อมที่ผู้พการสามารถเข้าถึง และใช้ประโยชน์ได้
(เสมอ ขัดพล, 2559)
สวัสดิการสังคมมีความสําคัญอย่างยิ่งต่อการดํารงชีวิตของมนุษย์ทุกคน เนื่องจากเป็นบริการ

ื้
ื้
ขั้นพนฐานที่จะช่วยให้มนุษย์สามารถตอบสนองความจําเป็นขั้นพนฐานที่จะนําไปสู่การมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้
ประเทศไทยเห็นความสําคัญดังกล่าวจึงได้กําหนดไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพ.ศ.2550 และ

ั
ิ
พระราชบัญญัติส่งเสริมและพฒนาคุณภาพชีวิตผู้พการ พ.ศ. 2550 โดยกําหนดให้รัฐมีหน้าที่ในการจัด
สวัสดิการสังคมประเภทต่าง ๆ ที่กําหนดไว้ให้กับประชาชนทุกกลุ่มเป้าหมายรวมทั้งผู้ด้อยโอกาสที่ได้รับ

ความเดือดร้อนด้วย (จริยาภรณ์ ปิตาทะสังข์, 2558)
ิ
การจัดสวัสดิการสังคมสําหรับผู้พการนั้นปัจจุบันกําลังเผชิญกับความท้าทายไม่ว่าจะเป็น
ิ
การมีส่วนร่วมในการกําหนดนโยบายต่าง ๆ การที่คนพการไม่สามารถเข้าถึงระบบบริการของรัฐ
อนเนื่องมาจากการศึกษาน้อยและยากจน รวมทั้งการขาดซึ่งการรับรู้ข้อมูลข่าวสารหรือการเข้าถึงการบริการ
ั
ั
ของรัฐ ตลอดจนการจัดบริการสวัสดิการสังคม (ลฎาภา พนธุโพธิ์, 2561) แม้ว่ารัฐจะออกมาตรการ
ทางกฎหมายต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องแต่ไม่ได้ผลเท่าที่ควร เนื่องจากมาตรการเหล่านี้ไม่มีบทลงโทษสําหรับ

ู
ี
ั
ผู้ที่ไม่ปฏิบัติตาม (วิริยะ นามศิริพงศ์พนธุ์ และ จุไร ทัพวงษ์, 2554) อกทั้ง การฟนฟสมรรถภาพด้านอาชีพ
ื้
ื่
ิ
แก่ผู้พการของภาครัฐยังให้ความสําคัญกับการฝึกอาชีพในสถานฝึกอาชีพมากกว่าการบริการด้านอาชีพอน ๆ
การขาดงบประมาณทางการแพทย์มีผลทําให้ผู้พการไม่ได้รับการตอบสนองต่อความต้องการเรื่องยาและ
ิ
เวชภัณฑ์ที่เหมาะสมกับผู้พการ ยิ่งไปกว่านั้นผู้พการยังได้รับการปฏิบัติโดยไม่คํานึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
ิ
ิ
ถูกแบ่งแยก และไม่ได้รับความสะดวกในการเข้ารับบริการทางการแพทย์ (ธีระศักดิ์ พงษ์ไกรรุ่งเรือง, 2552)
นอกจากนี้ ยังประสบกับปัญหาเกี่ยวกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการจัดสวัสดิการสังคมสําหรับผู้พการ เช่น
ิ
ั
องค์การบริหารส่วนตําบลที่เน้นการจ่ายเงินสงเคราะห์เพอการยังชีพผู้พการแต่ขาดการประชาสัมพนธ์
ื่
ิ
ให้ประชาชนได้รับรู้และรับทราบข้อมูลข่าวสาร ซึ่งเป็นการปิดโอกาสสําหรับผู้พการไม่ให้เข้าถึงบริการ
ิ
ด้านสวัสดิการสังคมจากภาครัฐอย่างทั่วถึง การส่งเสริมและสนับสนุนด้านการประกอบอาชีพยังไม่มี

กระบวนการที่เป็นรูปธรรมแบบครบวงจร (ธีระศักดิ์ พงษ์ไกรรุ่งเรือง, 2552)